Pre-operationeel denken is een term uit de psychologie en de ontwikkelingspsychologie die wordt gebruikt om de manier van denken van jonge kinderen te beschrijven in de leeftijd van ongeveer 2 tot 7 jaar. Dit denken is nog niet volledig ontwikkeld en heeft enkele beperkingen. De term werd voor het eerst geïntroduceerd door Jean Piaget, een bekende ontwikkelingspsycholoog.
Pre-operationeel denken wordt gekenmerkt door de opkomst van symbolisch denken en taalvaardigheden bij kinderen. Kinderen beginnen te begrijpen dat woorden en symbolen betekenis hebben en kunnen worden gebruikt om objecten en gebeurtenissen te beschrijven. Dit stelt hen in staat om hun omgeving beter te begrijpen en te communiceren met anderen.
Echter, het pre-operationele denken is nog steeds egocentrisch en concreet. Kinderen zijn nog niet in staat om abstract te denken en hebben moeite om verschillende perspectieven te begrijpen. Ze hebben de neiging om de wereld te zien vanuit hun eigen perspectief en kunnen niet goed begrijpen dat andere mensen en dieren hun eigen gedachten en gevoelens hebben.
Een ander kenmerk van pre-operationeel denken is het ontbreken van de wet van behoud. Kinderen begrijpen nog niet dat als de vorm of plaats van een object verandert, het nog steeds hetzelfde blijft. Ze denken dat als iets er anders uitziet, het ook anders is.
Pre-operationeel denken is een belangrijke fase in de cognitieve ontwikkeling van kinderen en het legt de basis voor latere cognitieve ontwikkeling. Het begrijpen van de beperkingen en kenmerken van pre-operationeel denken kan ouders, opvoeders en andere professionals helpen om kinderen beter te begrijpen en hen te begeleiden bij hun cognitieve ontwikkeling.