Falsificatie is een term uit de wetenschapsfilosofie die werd geïntroduceerd door Karl Popper om een criterium te beschrijven waarmee wetenschappelijke kennis van niet-wetenschappelijke kennis kan worden onderscheiden. Het idee van falsificatie is dat wetenschappelijke kennis voortdurend moet worden uitgedaagd en getest door middel van experimenten, en dat de uitkomst van die experimenten kan leiden tot het verwerpen van bestaande theorieën als ze niet langer overeenkomen met de waargenomen feiten. Met andere woorden, in de wetenschap wordt kennis niet bewezen, maar wordt deze als waar aangenomen totdat er bewijs is dat het tegendeel aantoont (falsificatie). Falsificatie is daarom een belangrijk onderdeel van de wetenschappelijke methode en draagt bij aan de vooruitgang van de wetenschap.