2D en 3D zijn termen die worden gebruikt om de dimensies van een beeld of object te beschrijven. 2D staat voor tweedimensionaal, wat betekent dat een object of beeld alleen in de lengte en breedte wordt weergegeven en geen diepte heeft. 3D staat voor driedimensionaal, wat betekent dat een object of beeld in drie dimensies wordt weergegeven, met lengte, breedte en diepte.
In de context van grafische weergave verwijst 2D naar platte, tweedimensionale afbeeldingen of animaties die op een vlak scherm worden gepresenteerd. Een voorbeeld hiervan is een afbeelding of tekening op een stuk papier of een foto op een scherm. 2D-beelden kunnen worden weergegeven in verschillende media, waaronder televisie, computers, mobiele apparaten en bioscoopfilms.
In tegenstelling hiermee wordt bij 3D-beelden een extra dimensie toegevoegd aan het beeld, waardoor het lijkt alsof het object of beeld diepte heeft en uit het scherm lijkt te komen. Dit wordt meestal bereikt met behulp van speciale technologieën, zoals stereoscopie, die twee verschillende beelden op het scherm projecteren, één voor elk oog, waardoor de illusie van diepte ontstaat. Andere technologieën, zoals volumetrische weergave en ray tracing, kunnen ook worden gebruikt om 3D-beelden te creëren.
Hoewel 3D-beelden een realistischer en indrukwekkender effect kunnen creëren, vereisen ze vaak meer tijd en middelen om te produceren dan 2D-beelden. Bovendien zijn er voor 3D-weergave vaak speciale apparaten, zoals 3D-brillen, nodig om de illusie van diepte te creëren, terwijl 2D-beelden op standaardschermen kunnen worden bekeken zonder extra apparatuur.